Adwent to szczególny czas

Z liturgicznego punktu widzenia Adwent [1] – jest to czas przygotowania do uroczystości Bożego Narodzenia. Trwa on cztery niedziele. Rozpoczyna się pierwszymi nieszporami niedzieli przypadającej 28 listopada lub bezpośrednio po tej dacie, kończy się natomiast przed pierwszymi nieszporami Bożego Narodzenia. Wraz z Adwentem rozpoczyna się kolejny – nowy rok liturgiczny.
Dni od 17 do 23 grudnia są szczególnym okres bliższego, bezpośredniego przygotowania na przyjście Pana. Wtedy to korzysta się ze specjalnych czytań oraz modlitw przewidzianych na każdy dzień oddzielnie. W okresie tym śpiewa się tzw. antyfony maiores. Zaczynają się one od litery „O”: O sapientia, O Adonai, O radix Jesse, O Clavis Dawid, O oriens, O Rex gentium, O Emanuel [2].

Nietypową wymowę ma trzecia niedziela adwentu – jest ona nazwana Gaudete, ponieważ Kościół pozwala się cieszyć z bliskiego już przyjścia Pana. W tę niedzielę w Kościele używany jest specjalny kolor szat liturgicznych (np. ornatu czy stuły), tj. kolor różowy.
W czasie adwentu odprawiane są tzw. roraty – Msze św. wotywne ku czci Matki Bożej [3].

Ks. mgr lic. Rafał Wasielewski

———————————————-
Przypisy:

[1] Sama nazwa adwent pochodzi od łac. słowa adventus i oznacza oczekiwanie na coś, co ma nastąpić.

[2] O Sapientia, quae ex ore Altissimi prodiisti, attingens a fine usque ad finem fortiter, suaviterque disponens omnia: veni ad docendum nos viam prudentiae.
O Mądrości, która wyszłaś z ust Najwyższego, Ty obejmujesz wszechświat od końca do końca i wszystkim rządzisz z mocą i słodyczą, przyjdź i naucz nas dróg roztropności.

O Adonai, et dux domus Israel, qui Moysi in igne flammae rubi apparuisti, et ei in Sina legem dedisti: veni ad redimendum nos in brachio Entento.
O Panie, Wodzu Izraela, Tyś w krzaku gorejącym objawił się Mojżeszowi i na Syjonie dałeś mu Prawo, przyjdź nas wyzwolić swym potężnym ramieniem.

O Radix Jesse, qui stas in signum populorum, super quem continebunt reges os suum, quem gentes deprecabuntur: veni ad liberandum nos, iam noli tardare.
O Korzeniu Jessego, który się wznosisz jako znak dla narodów, przed Tobą zamilkną królowie, a ludy będą się modlić do Ciebie, przyjdź nas wyzwolić już dłużej nie zwlekaj.

O Clavis David, et sceptrum domus Israel, qui aperis, et nemo claudit, claudis, et nemo aperuit: veni, et educ vinctum de domo carceris, sedentem in tenebris, et umbra mortis.
O Kluczu Dawida i Berło domu Izraela, Ty który otwierasz a nikt zamknąć nie zdoła, zamykasz a nikt nie otworzy, przyjdź i wyprowadź z więzienia człowieka pogrążonego w cieniu i śmierci.

O Oriens, splendor lucis aeternae, et sol iustitiae: veni, et illumina sedentes in tenebris, et umbra mortis.
O Wschodzie, Blasku światłości wieczystej i Słońce sprawiedliwości, przyjdź i oświeć żyjących w mroku i cieniu śmierci.

O Rex Gentium, et desideratus earum, lapisque angularis, qui facis utraque unum: veni, et salva hominem quem de limo formasti.
O Królu narodów przez nie upragniony, kamieniu węgielny Kościoła, przyjdź zbaw człowieka, którego utworzyłeś z prochu ziemi.

O Emmanuel, Rex et legifer noster, expectatio gentium, et Salvator earum: veni ad salvandum nos, Domine, Deus noster.
O Emmanuelu, nasz Królu i Prawodawco, oczekiwany zbawicielu narodów, przyjdź, aby nas wybawić nasz Panie i Boże.

[3] Nazwa ta pochodzi od introitu łacińskich słów rorate coeli de super et nubes pluant iustum (Spuśćcie rosę Niebiosa). Msze te należy odprawiać o wschodzie słońca, lecz jest także dozwolone odprawianie jej wieczorem. Charakterystycznymi znakami towarzyszącymi tej Mszy jest świeca roratnia (tzw. roratka), wieniec czy kalendarz adwentowy. Wieniec z czterema świecami symbolizuje przygotowanie, nadzieje i 4 Niedziele Adwentu.
Należy także zauważyć, że w czasie rorat śpiewa się gloria, czego nie wolno robić w Mszach z oficjum Adwentu.